Rozdział 25

- Bierzemy pod uwagę to, że polujemy na smoka, więc potrzebujemy tego maleństwa - odparł Dean i wskazał coś na ścianie za mną.

Kiedy się odwróciłam, zobaczyłam wiszący na ścianie, srebrny miecz z rzeźbioną rękojeścią.

- Czy to...? 

- Tak, to Ekskalibur - Sam odpowiedział na moje niewypowiedziane pytanie. 

- Cały życie myślałam, że to tylko legenda - podeszłam do miecza i dotknęłam go lekko palcami - Ojciec wspominał o nim w bajkach na dobranoc, które opowiadał mi i Jeremiemu. 

Nagle moją uwagę przykuło wiszące na ścianie, oprawione w drewnianą ramkę zdjęcie, na którym znajdował się Bobby razem z moim tatą i jakimś ciemnowłosym mężczyzną, którego oczy bardzo przypominały te Dean'a.

- Czy to wasz ojciec? - zapytałam, wskazując na zdjęcie.

Dean podszedł do mnie i spojrzał na fotografię.

Wpatrywał się w nią dłuższą chwilę, aż w jego oczach dostrzegłam łzy.

Bez namysłu położyłam dłoń na jego ramieniu i lekko je ścisnęłam, próbując dodać blondynowi trochę otuchy.

- Może piwa? - Bobby rozładował napiętą atmosferę.

- Nie mamy czasu, Bobby. Bierzemy miecz i ruszamy dalej zanim zaginie kolejna dziewczyna - odparł Sam.

Dean ściągnął ostrze ze ściany i owinął szarą chustą, po czym zaniósł je do samochodu. 

Bobby spojrzał na mnie smutno, a ja odpowiedziałam mu uśmiechem.

- Wrócę niedługo, wujku - powiedziałam i przytuliłam go.

- Mam nadzieję - szepnął tak cicho, że zaczęłam wątpić czy nie mówił sam do siebie. 

Dean wrócił do środka, aby pożegnać się z Singerem. 

Po jakimś czasie ruszyliśmy w dalszą drogę do Minnesoty. W samochodzie panowała cisza, która po chwili została przerwana przez dzwonek mojego telefonu. Z plecaka za siedzeniem Dean'a wydobywały się głośne dźwięki "Nothing Else Matters". Wygrzebałam telefon z plecaka i odebrałam zanim przestał dzwonić.

- Elena? Co się z tobą dzieje? Gdzie jesteś? - zalała mnie fala pytań od znajdującego się po drugiej stronie Tommy'ego.

Moja podświadomość właśnie wyśmiewała się ze mnie i podejmowanych przeze mnie decyzji. Zapytacie dlaczego? Halo! Wyjechałam z miasta, nie powiadamiając własnego chłopaka... lub już byłego chłopaka.

- Jestem w Kansas - odpowiedziałam pewnie i zauważyłam, że Dean spogląda na mnie przez wsteczne lusterko.

- Jak to... ale... co... po co? - wyjąkał chłopak i mogłam w tamtej chwili wyobrazić sobie zmarszczki na jego czole, które zawsze były gestem zdezorientowania.

- Mam kurs. Rekomendacja dla Stanford - wyjaśniłam po krótce.

Szczerze mówiąc, nie miałam ochoty na tłumaczenie się mu. Więc w takiej sytuacji powinnam znaleźć jakąś wymówkę, prawda? 

- Przepraszam, Tommy, ale muszę kończyć. Zaraz wchodzę do sali - nie czekając na jego odpowiedź, rozłączyłam się i rzuciłam telefon na siedzenie obok.

- Problemy w raju? - zapytał Dean, wkładając kasetę do odtwarzacza.

- Nie ma raju, nie ma problemów - odpowiedziałam i wygodniej usadowiłam się na fotelu, zaczynając nucić razem z blondynem melodię "Back in black".

Usłyszałam ciche parsknięcie Sam'a.

- Dude, z czego się śmiejesz? - zapytałam z szerokim uśmiechem.

***

Po kilkugodzinnej jeździe w końcu dotarliśmy do celu. Było już dość późno, więc zrezygnowaliśmy z poszukiwań i  zameldowaliśmy się w pokojach, tym razem bez żadnych niespodzianek. 

- Czyli dzisiaj nie będę miał osobistego grzejnika w łóżku? - mruknął Dean przed drzwiami swojego pokoju.

- Wygląda na to, że nie - stwierdziłam i zaśmiałam się, na co blondyn uśmiechnął się ciepło.

- Dobranoc, Dean - powiedziałam i skierowałam się do swojego pokoju, potykając się o własne nogi.

- Elena, zaczekaj! - usłyszałam głos starszego Winchestera za swoimi plecami podczas otwierania drzwi.

Kiedy się odwróciłam, Dean był już przy mnie, a po chwili jego usta znalazły się na moich. Poddałam się jego miękkim wargom i odpowiedziałam na pocałunek. Dean wepchnął mnie do pokoju, gdzie rzuciłam swoją torbę na podłogę. Nie przerywając pocałunku, zatopiłam wolną dłoń we włosach chłopaka, przez co mruknął z aprobatą w moje usta. Po chwili Dean odsunął się ode mnie i spojrzał w moje oczy, opierając swoje czoło na moim. Uśmiechnął się, a ja zagryzłam wargę. Gdy poczułam, że się rumienię, spuściłam wzrok i nagle moje buty stały się bardzo interesujące. Winchester uniósł moja brodę, tak, aby nasze spojrzenia się skrzyżowały i cmoknął moje czoło.

- Dobranoc, Eleno - szepnął i wyszedł.

W tym momencie moja podświadomość wariowała, skakała na wszystkie strony i tańczyła w rytm niesłyszalnej muzyki. 

*** 

O drugiej w nocy nadal nie spałam, siedziałam natomiast z laptopem na łóżku i szukałam informacji na temat różnorakich dziwadł z dziennika mojego ojca. W pewnej chwili, podczas czytania legend o demonach, drzwi mojego pokoju gwałtownie się otwarły, a w nich stanął Dean. Dean z oczami czarnymi jak węgiel. Zaczął się do mnie powoli zbliżać, a ja sparaliżowana strachem, nie potrafiłam ruszyć się choćby o milimetr.

- Eleno, obudź się - powiedział, kiedy był już naprawdę blisko, co mnie zdezorientowało, ponieważ nie spałam.

- Elena!

Nagle oślepiło mnie światło i gwałtownie usiadłam. Mój oddech był przyspieszony, a na czole miałam krople potu.

Przede mną stali Winchesterowie w swoich piżamach.

- Coś się stało, że mnie budzicie? - zapytałam, przecierając oczy grzbietem dłoni. 

- Twój krzyk nas obudził - odpowiedział Sam. 

- Chyba cały stan cię słyszał - dodał Dean.

- Miałam koszmar, śniły mi się demony - wyjaśniłam i spojrzałam ukradkiem na blondyna - Możecie już wracać do siebie.

- W takim razie do zobaczenia rano - powiedział Sam.

Dean jednak został i wpatrywał się we mnie.

- Co? - spytałam.

- Wszystko okej? - zapytał po chwili.

- Nie musisz się przejmować - odpowiedziałam.

- Nie pytam, czy muszę się przejmować, pytam, czy wszystko okej. Po za tym, po tym, co stało się wieczorem będę się przejmować.

Chłopak usiadł obok mnie, a ja bez namysłu wtuliłam się w niego. W tej chwili demon mógłby tańczyć przede mną Kankana, a ja bym tego nie zauważyła. W towarzystwie Dean'a czułam się bezpiecznie. Westchnęłam cicho, zaciągając się jego zapachem. 

- Zostań ze mną - szepnęłam, nie przemyślawszy tego wcześniej.

Dean uniósł mnie lekko i położył na łóżku, a po chwili ułożył się naprzeciwko mnie. 

Kolejna noc, kolejny motel i znów zasypiam obok Dean'a Winchestera.

________________________________________

Witam wszystkich!

Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał, i że zostawicie jakiś ślad po sobie!

Nathalie