Rozdział 26

Kiedy się obudziłam, byłam pewna, że to, co stało się w nocy było tylko snem. Jednak fakt, że byłam wtulona w Dean'a zaprzeczał temu.
Otworzyłam oczy i zobaczyłam wpatrującą się we mnie parę głębokich, zielonych oczu.

- Dzień dobry - powiedział Winchester zachrypniętym głosem, rozciągając usta w szerokim uśmiechu.
- Hej - odparłam cicho, również się uśmiechając.
Dean zmarszczył czoło jakby zastanawiał się nad czymś, a po chwili pocałował mnie delikatnie w usta.
- Długo nie śpisz? - zapytałam, gdy już odsunęliśmy się od siebie.
- Jakąś chwilę - odpowiedział, a ja sięgnęłam po swój telefon, żeby zobaczyć która godzina.
- Trzeba się zbierać - mruknęłam niechętnie, a Dean jęknął.
- Po śniadaniu pojedziemy na komisariat  - poinformował i wstał - Spotkamy się za 15 minut, okey?
Kiwnęłam tylko głową potwierdzająco, po czym Dean w samych spodniach dresowych skierował się do drzwi, a ja mogłam przez chwilę podziwiać jego doskonale wyrzeźbione plecy.

***

- Czy w tym zawodzie jest miejsce na miłość? - przerwałam ciszę panującą w samochodzie.
- Próbowaliśmy oboje z Sam'em, ale to nie dla nas. Zawsze coś ściągnie nas z powrotem do roboty - odpowiedział głębokim, zachrypniętym głosem po chwili zamyślenia.
Uznałam tę odpowiedź za wystarczalną i nie pytałam o nic więcej.
Gdy dotarliśmy na miejscowy posterunek, udaliśmy się prosto do szeryfa, którym była krótko obcięta brunetka, mająca około 45 lat.
- Agent Black, Agentka Joplin - przedstawił nas Dean, po czym pokazał swoją odznakę i szturchnął mnie, ponieważ ja zapomniałam o swojej.
Po pośpiesznym wyciągnieciu jej z kieszeni, również znalazła się przed oczami pani szeryf, która pokiwała głową z dezaprobatą i usiadła przy swoim biurku.
- Jest nowa - powiedział mój towarzysz i posłał kobiecie przepraszający uśmiech, który potrafił zwalić z nóg.
- Po co FBI odwiedza znów moje miasto? - zapytała, patrząc w komputer.
- Jesteśmy tutaj w sprawie zaginięć kilku dziewcząt - oznajmiłam, uprzedzając Dean'a
- Paru gości od was już dzisiaj o to pytało - powiedziała, jednocześnie podając nam białą teczkę.
W środku znajdowały się dane wszystkich zaginionych dziewcząt, a także wiztówka z logiem FBI i nazwiskiem Beyoncé.
- Cass - mruknął zrezygnowany Dean i kontynuował przeglądanie kartotek zaginionych - Wszystkie dziewczyny uczęszczały do tej samej szkoły - szepnął, a na jego czole pojawiły się zmarszczki.
Blondyn zamknął teczkę i z uśmiechem oddał pani szeryf. Natychmiast po wyjściu z gabinetu, Dean poinformował Sam'a o poszlace, która łączyła wszystkie porwane dziewczyny.

***

- Wszystkie złożyły śluby czystości, a co ważniejsze; takich dziewczyn jest więcej, parę lat temu założyły stowarzyszenie - oznajmił Sam, gdy spotkaliśmy się w uniwersyteckim barze.
- Awesome - mruknął Dean i wypił swojego shota, po czym z hukiem odstawił kieliszek na stół.
- Żeby do nich dojść potrzebujemy przynęty - powiedziałam nagle.
- Jak dotąd ofiary były porywane co dwa dni, więc jeśli smoki będą trzymać się schematu, następna dziewczyna zostanie porwana dzisiaj w nocy - stwierdził młodszy Winchester.
- Jest jeden problem - zaczął Dean - Żadne z nas nie jest dziewicą.
- Ja mogę pójść - mruknęłam i w tej chwili poczułam ciepło na policzkach, po czym spuściłam głowę.
- Nie! Nie poślemy cię na pastwę tych skrzydlatych sukinsynów! - oburzył się Dean, zostawiając informację na temat mojego dziewictwa bez komentarza.
- Dean, to może się udać - powiedział Sam.
- Damn it! Nie i koniec, nawet nie chcę o tym więcej słyszeć!
- Come on! Ona załatwiła trzy demony bez naszej pomocy.
I w taki właśnie sposób, parę godzin później, przechadzałam się po kampusie z włączonym nadajnikiem w telefonie, a w lesie za uniwersytetem czaili się Winchesterowie gotowi wkroczyć do akcji, kiedy tylko czerwona kropka oznaczająca mnie, zacznie przemieszczać się w szybkim tempie. W pewnej chwili usłyszałam szelest, jak wiatr, jednak wiedziałam, że w tym przypadku to nie był zwykły wiatr. Nagle coś złapało mnie za ramiona i uniosło do góry. Nie próbowałam się nawet szarpać, bo o to w końcu nam chodziło, prawda? Ostatnim co usłyszałam był warkot Impali.
Kiedy ciemnowłosy facet zamknął mnie w czymś na wzór klatki, zobaczyłam pozostałe porwane dziewczyny. Mimo tego, że taki właśnie był plan, byłam przerażona. 

- Jak się nazywasz? - zapytała dziewczyna, której blond włosy były ubrudzone krwią.

- Elena - odpowiedziałam krótko.

- Szukają nas? Jak długo to jeszcze potrwa?! - krzyknęła inna, gdzieś z tyłu.

- Już niedługo - nie wątpiłam w Winchesterów, jednak nawet mnie te słowa nie dały żadnej nadzieji.

Wyciągnęłam telefon z kieszeni i odblokowałam go. Brak sygnału. Awesome.

*Narrator trzecioosobowy*

Dean cały czas dociskał pedał gazu, aby jak najszybciej dojechać do miejsca, którego współrzędne podał Sam, do miejsca, w którym jest Elena.

Mimo że taki był plan, serce Dean'a waliło niczym oszalałe, kiedy myślał o tym, że te skurczybyki mogą jej coś zrobić.

Winchester wiedział, że to, co czuje do Eleny nie jest zwykłą sympatią. 

- Dude, właśnie minąłeś uliczkę, w którą miałeś wjechać - powiedział Sam, jednak Dean pogrążony we własnych myślach nie zareagował.

- Dean! 

Starszy z braci ocknął się i ostro zawrócił. 

- 2,5 mili - poinformował Sam - Jedź cały czas prosto.

W pewnej chwili telefon Dean'a zaczął dzwonić. Zaczął go szukać jedną ręką w kieszeniach kurtki. Zanim połączenie się zakończyło, Sam znalazł go na tylnym siedzeniu Impali i odebrał. 

- Dean? - usłyszał przerażony głos Eleny.

- Elena? Opisz pomieszczenie, w którym jesteś.

Dean spojrzał spanikowany na brata i chciał zabrać od niego telefon.

- Nie... zasięgu... klatce... j..st ciemno... ich trze... 

Winchester nic nie rozumiał. Nagle w słuchawce rozniósł się huk i głośny krzyk Eleny, który usłyszeli obaj bracia. Po tym połączenie zostało zakończone.

------------------------------------

A więc udało mi się napisać rozdział jedna ręką. Przepraszam, że tak długo nic nie było, ale wylądowałam w gipsie :)))

Mam nadzieję, że wam się podobało i zostawcie jakiś komentarz :3

Nathalie